نقد فیلم سلام ونکی با بازی کاجول

نقد و بررسی سلام ونکی :نمره 2 از 5

ونکاتش کریشنان ملقب به ونکی ۲۴ ساله است و از بیماری دژنراتیو (DMD)رنج می برد، بیماری دژنراتیو که در آن ماهیچه ها از یک سنی، یکی پس از دیگری کار خود را متوقف می کنند.در حال حاضر، ونکی دیگر نمی تواند راه برود و ویلچر نشین است. مادرش سوجاتا (کاجول)تک والد است و به تنهایی از ونکی مراقبت می کند. او در خانه بود که ناگهان، وضعیت او وخیم شد.او به بیمارستانی منتقل شده است که دکتر شکار (راجیو کاندلوال)که سال هاست او را درمان می کند، متوجه می شود که پایان ونکی نزدیک است و حتی ونکی از آن آگاه است و از مادرش می خواهد که آخرین آرزویش را برآورده کند.او می خواهد به اتانازی برود و سپس اعضای بدنش را به افراد نیازمند اهدا کند. در صورت مرگ طبیعی، برخی از اعضای بدنش ارزش اهدایی نخواهند داشت.او نمی خواهد چنین وضعیتی بوجود بیاید. واضح است که سوجاتا مخالفت می کند زیرا به عنوان یک مادر ، نمی تواند با این ایده موافقت کند.اما خیلی زود، سوجاتا با پیشنهاد ونکی موافقت می کند و تصمیم می گیرد به دادگاه برود و به دنبال قتل رحمت(مرگ شیرین) برای فرزندش باشد. اما در هند، اتانازی غیرقانونی است و می تواند منجر به یک نبرد طولانی مدت در دادگاه شود. اتفاقی که در ادامه می افتد بقیه فیلم را شکل می دهد.

سلام ونکی بر اساس کتاب ‘The Last Hurrah’ توسط شریکانت مورتی ساخته شده است. داستان اقتباسی “سامیر آرورا” (فیلمنامه اقتباسی از “کوثر منیر”)یک مساله مهم را مطرح می کند. فیلمنامه “سمیر موراتی” در نیمه اول خسته کننده است. فیلمنامه در نیمه دوم بهتر می شود اما هنوز به دلیل برخی دیالوگ های سست نمی تواند تاثیرگذار باشد.

مدیریت Revaty نیمه حرفه ای است. او برخی صحنه ها را با شور و اشتیاق اجرا میکند مانند ناراحت شدن ونکی، سوجاتا نشان می دهد که او تنها مادری است که فرزندش را در نیمه های شب بیدار می کند و غیره. قسمت عاشقانه بامزه است. چند لحظه در صحن دادگاه نیز جذاب است.

از طرفی داستان در نیمه اول تغییر نمی کند و حرکت جدیدی زده نمی شود. شوخی ونکی با مرگ او تکراری می شود. این آنتراکت خسته کننده است و جای تعجب نخواهد بود که در این لحظه تماشاگران از سالن سینما به بیرون بروند.تنها در نیمه دوم است که حرکت هایی صورت می گیرد و شخصیت های هیجان انگیزی معرفی می شوند.حتی پس از آن نیز مشکلات ادامه دارد.داستان و شخصیت سوجاتا قانع کننده نیست.بینندگان هرگز نمی دانند که سوجاتا برای امرار معاش چکار می کند و چگونه از پس هزینه های بیمارستان برمی آید. در نهایت، شخصیت عامر خان بینندگان را گیج خواهد کرد زیرا کارگردان در مورد او توضیحی نداده است.

اجراها نیز تا حدودی فیلم را نجات می دهند. کاجول نقش او را کمرنگ می کند و به نفع او عمل می کند.این یک قسمت دشوار و چالش برانگیز بود اما او به بهترین شکل نقش را بازی کرد.ویشال جتوا هم باید نقش دشواری را به تصویر می کشید و فوق العاده است. نحوه نمایش پیشرفت بیماری کاملا طبیعی است.روشی که او پیشرفت بیماری را نشان داده است کاملاً طبیعی است.راجیو کاندلوال قابل اعتماد است.راهول باس (Parvez)، پریا مانی (ناندا کومار)و آهانا کومرا (سانجانا)تاثیر زیادی بر جای می گذارند.پراکاش راج (آنوپام باتناگار) حضور خود را در نقش یک قاضی وظیفه شناس اما عمل گرا احساس می کند.آنیت پاتا(ناندینی)بامزه است و خوب کار می کند.در مورد ریدی کومار (شاردا؛ خواهر ونکی)نیز همین طور است.آناند ماهادوان (گوروجی)نقشش به هدر می رود. مالا پارواتی (خواهر کلارا)شایسته است در حالی که کمال سادانا(پراساد) حضور کوتاهی دارد. امیرخان دوست داشتنی است اما شخصیت او عجیب است.

موسیقی میتون از تنوع خوبی برخوردار نیست و علاوه بر این، آهنگ های زیادی در فیلم وجود دارد. “Dhan te nan Zindagi” عالی است اما گویا اجباری در فیلم گنجانده شده است.سه آهنگ ‘Anda Bata Pratha’, ‘Jo Tum Saath Ho’ and ‘Yu Tere Hue Hum’ فراموش شدنی هستند.

در مجموع، با اینکه سلام ونکی لحظات تاثیرگذار و اجرای شجاعانه دارد، اما فیلم به دلیل نیمه اول بسیار کسل کننده و یک فیلمنامه بی روح، نمی تواند تحت تاثیر قرار بگیرد. عدم آگاهی و هیجان در مورد فیلم به شدت بر چشم انداز آن در گیشه تاثیر خواهد گذاشت.