نقد فیلم دوارا

نقد فیلم دوارا

نقاط مثبت:

• دوارا: قسمت 1، یک داستان اسطوره‌ای خشن و اکشن‌محور است که با حضور خیره‌کننده‌ی جونیور ان تی آر شکل می‌گیرد. کارگردانی کوراتالا سیوا از اقتباس از یک داستان جاودانه بهره‌مند می‌شود و افسانه‌ای را خلق می‌کند که برای القای ترس طراحی شده است.
  

• موضوع اصلی فیلم ترس است که به طور مؤثری در سراسر روایت بافته شده است و به خوبی به هدف خود عمل می‌کند. این فیلم در تصویرسازی افراد از یک روستای کوهستانی، شکوه و عظمت را به تصویر می‌کشد و موفق می‌شود با بازی‌های شخصیت‌های اصلی خود، جونیور ان تی آر و سیف علی خان، مخاطبان را مجذوب کند.

• این فیلم مجموعه‌ای از ایده‌های عالی است که هر کدام به طور یکپارچه در زیرمجموعه‌ها ادغام شده‌اند، متن فیلم از نظر ساختاری و محتوایی بسیار قوی است. از نظر فنی، بزرگترین دارایی و روح فیلم بدون شک موسیقی آنیرود راویچاندر است.

• آنیرود با عنوان “راک‌استار” خود، یک موسیقی پس‌زمینه حماسی ارائه می‌دهد که تضمین می‌کند که مخاطبان را دچار هیجان کند. مشارکت او به طور قابل توجهی بعد موسیقی فیلم را ارتقا می‌دهد.

• علاوه بر موسیقی آنیرود، فیلم از نظر بصری نیز برجسته است. فیلمبرداری و نورپردازی جادویی، ویرایش دقیق، بدلکاری هماهنگ شده و طراحی تولید خیره‌کننده فیلم نیز برجسته هستند.

نکات منفی:

وقتی صحبت از جنبه‌های ناامیدکننده‌ی دوارا می‌شود، این فیلم با بازی جونیور ان تی آر، به دلیل اجرای ضعیف، به شدت رنج می‌برد.

از نظر متن، در حالی که فیلم داستانی محکم از اکشن و افسانه شهری ارائه می‌دهد، زمان طولانی و تغییر ناگهانی در روایت، تجربه تماشای ناخوشایندی را ایجاد می‌کند.

نیمه اول ما را به یک نقطه اوج می‌برد و ساختار مختصر جهان و یک روایت متمرکز را حفظ می‌کند. با این حال، تغییر ناگهانی لحن در نیمه دوم باعث از دست رفتن علاقه می‌شود.

علاوه بر این، در حالی که برخی از شخصیت‌ها معرفی می‌شوند تا ارتباط عاطفی با قهرمان ایجاد کنند و نشان دهند که چگونه از محیط اطراف خود تأثیر می‌پذیرد، این تلاش‌ها برای ایجاد ارتباط با مخاطبان کوتاه می‌آیند.

شخصیت جانوی کاپور، به ویژه، احساس می‌شود که کمتر مورد استفاده قرار گرفته است و قرارگیری آهنگ Chuttumalle ناگهانی و خارج از مکان به نظر می‌رسد.

علاوه بر این، جلوه‌های بصری و CGI فیلم، که باید از مقیاس بزرگ آن پشتیبانی می‌کردند، ناامیدکننده به نظر می‌رسند.

فیلم فرصت ارائه برخی جلوه‌های بصری واقعاً جذاب را از دست می‌دهد که می‌توانست آن را در سینمای هند متمایز کند.

سرانجام، پایان معلق، که قصد دارد ما را برای فصل بعدی جذب کند، تکراری به نظر می‌رسد، تقریباً مانند اینکه از یک فیلم پرفروش دیگر در سینمای تلوگو قرض گرفته شده است و به جای هیجان، احساس آشناپنداری حسی (پیش بینی پذیری) را در مخاطب ایجاد می‌کند.